Można powiedzieć, że zdmuchnął nas wiatr. Ten łagodny, który dotyka zboczy Beskidów porośniętych bujnymi lasami w naszym rodzinnym regionie. Wiatr, który tańczy wśród majestatycznych drzew, zbierając zapachy unoszące się między zaroślami a wierzchołkami koron: zapachy budzące rano, za dnia skąpane w cieniu, wieczorem zanurzone w tajemniczej aurze. Innymi słowy: wiosną przeplatane soczystą zielenią, latem dojrzewające leśnymi owocami, jesienią oddychające kłębami mgły, a zimą śpiące pod białym puchem.